MNRI en Autisme; hoe ‘een zeer sterk vermoeden van’ niet meer te herkennen is.

In onderstaande bericht het verhaal van Ruby: een meisje met zich plotseling manifesterend ernstig terugtrekkend gedrag en daardoor oplopende ontwikkelingsachterstand in de afgelopen twee jaar. 

Ruby was een lief meisje van ruim drieënhalf die in haar eigen wereldje leefde, zich alleen in haar eigen huis veilig voelde en zich daarin redelijk vrij bewoog. De spraak/taalontwikkeling was gestagneerd, ze had een eigen brabbeltaaltje, ze dronk bijna niet en legde geen rechtstreeks contact met haar omgeving. Ze werd echter als gezonde baby geboren en ontwikkelde zich in eerste instantie normaal. Waar op de route was dit zo misgegaan?

De bevalling gaf al wel enige informatie voor de aanwezigheid van storende primaire reflexen, maar dat kon niet de oorzaak zijn van het ernstig teruggetrokken gedrag en de brede stagnerende ontwikkeling. Gaandeweg het verhaal kwam er wel een duidelijke aanwijzing naar voren.

Rond haar tweede verjaardag werd haar broertje geboren. Dat is op zich al een ingrijpende gebeurtenis in het leven van een kind; er verandert van de ene op de andere dag heel erg veel. Maar als je broertje dan plotsklaps ernstig ziek wordt en halsoverkop naar het ziekenhuis moet worden vervoerd, zijn de veranderingen niet te overzien voor een tweejarige. Papa en mama ineens weg, wel liefdevolle opvang door familie, maar toch… In zo’n periode ademt alles de sfeer van enorme stress en spanning. En ook al neem je als klein kind niet deel aan de gesprekken, je pikt via je zintuigen alle spanning wel op en dat is een directe aanslag op je hele systeem. Het zich volop ontwikkelende systeem van Ruby, wat gebaseerd was op veiligheid, overzicht, liefde en regelmaat, werd wreed verstoord door deze tijding.

Hersenen vertalen deze tijding als onveilig en de angstreflexen worden actief. Als de spanning zeer plotseling daar is, te heftig is of te lang aanhoudt, dan komen deze angstreflexen niet meer onder controle. Dit heeft verstrekkende gevolgen op het hele functioneren, tot op cellulair niveau.

In eerste instantie merk je dat als omgeving niet altijd. Bij Ruby leek ook alles weer in rustig vaarwater te zijn beland, toen haar broertje hersteld was en het gezinsleven weer normaal aanving. Ruby begon geleidelijk maar duidelijk terugtrekkend gedrag te vertonen, te tandenknarsen, nagelbijten, op haar tenen lopen, dekentjes over haar hoofd trekkend om er niet te zijn en de spraak/taalontwikkeling stagneerde. Daarnaast reageerde ze in toenemende mate heftig op geluid, aanraking en licht, werd snel boos en vertoonde angstig gedrag. Onverwachte en onbekende situaties waren zeer onplezierig voor haar. Haar broertje was niet favoriet, spelen met andere kinderen niet en contact leggen in het algemeen was een groot probleem.

Natuurlijk zit je met je handen in het haar. Vertwijfeling en onmacht gaan een rol spelen; je zelfvertrouwen als ouder wankelt. Dit wordt niet beter als de deskundigen om je heen, in toenemende mate vraagtekens gaan zetten bij de ontwikkeling van je kind. En zeker niet als er uiteindelijk zeer sterke vermoedens worden uitgesproken van Autisme door de deskundigen. Toch bleef diep van binnen het gevoel bestaan dat er sprake moest zijn van een andere factor die dit verstoorde beeld gaf.

Elke week kwam Ruby, mijn Parel van de Wadden, helemaal met de boot en auto naar mijn praktijk in Nijkerk. De eerste keer achter de drempel staand, met grote ogen kijkend naar die grote ruimte met leuke, maar ook onbekende en toch wel een beetje enge spullen. Met mama en oma eerst aan tafel en een beetje praten, wat drinken en wat spelen. Via het speelgoed ontstond ons eerste contact. Niet rechtstreeks maar tegen het speelgoed pratend, ging ze vertellen. Soms in haar eigen taaltje, soms weer even Engels en dan weer Nederlands. Al observerend keek ik wat haar lichaam mij aan informatie gaf.

Op speelse wijze (en ons verplaatsend door de hele ruimte) konden we al een flink aantal reflexen meepikken in passieve vorm. Aan het einde van deze sessie hadden we ons eerste rechtstreekse contactmomentje en lag er een basis voor hernieuwde ontwikkeling van Ruby.

De dagen naar de tweede sessie toe werden afgeteld door Ruby. Direct bij binnenkomst stond ze al pratend bij de drempel, eerst weer goed kijkend maar enthousiast bewegend. De hele week was ze al vrolijker, vrijer, opgewekter, aanhankelijker en knuffeliger. Met mama, papa, oma, opa, en zelfs met haar broertje. Ze speelde niet meer alleen maar samen en vroeg daar ook om. Het dekentje was nagenoeg niet meer gebruikt, en tot grote verbazing was ze ineens gaan drinken. Spontaan, terwijl Ruby in die 2 jaar zeer matig dronk. Het systeem was duidelijk in beweging. Ook in de derde en vierde sessie zetten de veranderingen zich snel achter elkaar door, alsof ze een inhaalslag aan het maken was. We verwonderden ons om een meisje wat als een blad aan de boom veranderde.

De spraak/taalontwikkeling is vooruit gegaan, ze doet haar ogen niet meer dicht bij rechtstreeks contact, gaat spontaan gesprekken met mensen aan in de supermarkt, loopt niet meer op haar tenen en knarst niet meer met haar tanden. Uit zichzelf begint ze te vertellen over kinderen in haar peuterspeelzaalgroep, wie ze lief vind, of een vriendje/vriendinnetje van haar is. Ze benoemt ze haar eigen gevoel met regelmaat en zingt en neuriet ze. Ze krijgt interesse in letters en cijfers. Doordat nu de verbindingen in het zenuwstelsel ontstaan die ervoor zorgen dat de verschillende hersengebieden goed bereikt worden en contact met elkaar hebben, durft ze weer stappen te zetten en zie je haar iedere dag razendsnel bijleren.

Haar omgeving merkt de verschillen al op; de peuterspeelzaalleidsters, een psycholoog, mensen die haar dagelijks zien in het dorp… We staan erbij, kijken ernaar en verwonderen ons. Hoe mooi is dit? Het gevoel van warmte en blijdschap overspoelt ons allemaal.

Ik heb mogen leren dat achter iedere blokkade die iemand met zich meedraagt, heel vaak een inefficiënte werking van het zenuwstelsel schuilgaat. Help je het zenuwstelsel weer neurologische verbindingen te leggen of te herstellen, dan gaan er deuren open die buiten bereik leken en kunnen daarmee een heel ander licht op diverse zaken werpen. Of meer kwaliteit van leven geven, of een vermoeden van een diagnose op zijn “grondvesten” laten trillen/ in elkaar laten storten. De MNRI methode geeft mij de tools om op een simpele doch doeltreffende manier, dat doel te bereiken.